تفکرات به روز

کسی که نمیداند چه میخواهد، دیگران هرچه خودشان بخواهند به او میدهند.

درس گرفتن از تاریخ(نه هزار سال گذشته، ده سال اخیر) سخت نیست.

چشم بینا و دل روشن و پذیرا میخواهد و البته عقل  و فکری برای تشخیص حقیقت.

اینکه از خود بپرسیم: چرا اموال و شهرِ من آسیب ببیند و یک متوهمِ قدرت و اسیرِ عقده های چندین ساله نگرانِ

آزادی من باشد و از آن سوی ناکجا آباد وقت بگذارد و بیاید پشت لنز و از عوامل سلب آرامش من تعریف و تمجید کند؟

باور کنید سخت نیستیاد گرفتن، دیدن و یاد گرفتن.

اینکه چرا همیشه کشته های تظاهرات سیاسی به شکل مبهم و مجهولی کشته می شوند

و تا همیشه حرف هیچ کس درباره آن قابل باور نیست؟

جنگ همیشه مستقیم نیست

" جنگ نیابتی" همان کار که در سوریه شد و آنچه میدانیم اتفاق افتاد.

اعتراضی که از یک شهر شروع شد و تفاوتش شلیک از سمت مردم به پلیس شهر و ادامه ماجرا بود.

هیچ انسانی حاضر به کشتنِ هموطن خود نیست و تنها کسی که این امر را می پذیرد:

1- منافق 2- تکفیری است.

اتفاقات این چنینی جنگ نیابتی دو گروه در یک شهر است

که عروسک خیمه شب بازی و مترسک هایش مردم بی گناه و دفاع شهرند.

کسی که عقل خود را به کار می اندازد با عزت و احترام حق خود را میطلبد تا محترمانه پاسخ بگیرد.

البته از کسی که مسول آن حق است (نه صاحب) نه کسی که وظایف ش چیز دیگریست.

تاوان یک شهر آشوب را شهروندانش میدهند نه بالا نشینانی که هنوز خبری ازشان نیست

و نمیدانم کجا برف آمده که سر در آن کرده اند (در این زمستان بی آب و باران)

اینکه حالا، امروز روسا و نوچه هایشان به اندازه من و شما اضطراب و نگرانی و تپش قلب دارند یا نه را نمیدانم

اما میگویند پول شیرین تر از اینهاست(ما که نچشیدیم) که نگرانی بدانی.

اعتراض هست و زیاد هست.

اما چرا از بانیان مشکلات تقاضا نمیشود؟

چرا از آنها که باج دادند و وضع را به اینجا کشاندند ناراضی نیستیم؟

به اینجا رساندند و بارشان را بستند و پیدا نیست کجای دنیا خواب هفت پادشاه میبینند.

بی لیاقتی یعنی ندانیم وظایف رهبر چیست، وظایف رییس جمهور چیست، وظایف قوا چیست

وظیفه ی خودمان چیست!

و همه ی کمبود ها را از یک نفر بخواهیم که از قضا آن یک نفر چندسالی ست به فکر و نگران اقتصاد است

و بی فکر ها تمام عید نوروز شعار اقتصادی سال را با تمسخر تعریف کردند و خندیدند و تخمه شکستند.

وقتی کسی که وظیفه داشت گوش کند، نشنید و کاربه جای باریک کشید،

تمام مرگ و آتش ها برای همان کسی شد که نگران بود و گوشزد میکرد

چه میشود گفت که هرچه بگویی گوش هایی که نخواهد، نمیشنود.

فقط کاش داستان موسی و قوم و عذابش را میخواندیم.