دو قطب نا همنام!

جهان دو قطب دارد: شمال_ جنوب. دنیای پس از مرگ دو قسمت جدا دارد: بهشت_ جهنم.

حالا من از زمین میخواهم بگویم. در زمین دو جهت وجود دارد: مثبت_ منفی... خیر_شر.

در علم سیاست بحثی وجود دارد به نام "تفکر وجودی". منظور تفکر وجودی هر کشوری است. تفکر وجودی هم دو جهت دارد: الهی_ شیطانی.

که البته منظور از الهی بودن غیر مادی بودن و منظور از شیطانی مادی بودن است.

این تفکر وجودی جدای از نوع حکومت و حکم و قوانین است. زیرا این موارد طی دوران حیات هر کشوری تغییر میکند.

اما تفکر وجودی آن به قوت خود باقی ست.

یک بنیان و اساس فکری پایه و بنای هر کشوری را میسازد. به این معنا که هر کشوری طبق یک طرز تفکر مخصوص به وجود می آید.

طرز فکری که از زمان تشکیل نطفه تا نهایت حیات آن کشور باقی میماند.

میخواهم بحثی را مطرح کنم که شاید برخی به آن توجه نکرده اند و یا اصلا از این موضوع اطلاعی ندارند.

بحث چالش برانگیزی ست. و بیشتر ترجیح میدهم به اصل موضوع بپردازم!

مــن با یقین کــــافر

قدم به قدم

نفس به نفس

از تو میخوانم. به تو می اندیشم

در تمام نتهای موسیقی سکوتم تو را مینوازم.

با تمام درختان از تو میگویم، با تمام سار ها، تمام کاج ها،تمام کوه ها، تمام رود ها...

من حسودم! از تو میگویم که مبادا از نامت خالی شوم.

از تو که خالی شوم دیگر "نیستی" ست که در من ریشه میکند... من "تو" ام!

من، تمام نقش و نگار های تنت، من تمام لحن و صدایت، من زیر و بم نگاهت...

آه از حسادت! منِ مغرورِ سرکش حسودم به هرکه سهم بیشتری از تو دارد. تو نمیتوانی مرا نخواهی.

من "تو"ام!

وقتی هر بیتی خواندم تو را تداعی کرد، به هرچه غیر تو کافر شدم.

همین که خواندم: "من با یقین کافر،جهان با شک مسلمان" کافر شدم.

همین که خواندم: "طاعت از دست نیاید گنهی باید کرد" کافر شدم.

بپذیرم! من که توام را بپذیر... این قربانی کفرت را بپذیر.

من با تو آغاز و پایان میشوم.

قبولم کن، مومن میشومـــــ.