دنیای وارونه!

یه جا یه عکس بود یه متن هم زیرش با این مضمون:

دانشجوهای هنر وقتی میخوان برن بیرون

میگن پنج دقیقه صبر کن موهامو نامرتب کنم.

غربتــِ قرمزِ بی رحمــ

صدای ریزِ شکستنِ استخوان هایم را میشنوم

وقتی در شهری قدم میزنم که روزی کنار شانه هایت

روزی خیره به کفش هایت

روزی گیجِ گیج

هیچ کجا را نمیشناختم

انگار

دستم در دست خداست

میرفتم

میرفتیم

و نمیدانستم کجا...

سپاســــ

آن زمان که
کــــــسی را
نـــفس ها و
دستـــــ هایش را
معجزه مــــیدانی
حــــس و حالش که دوباره برمیگردد

با خودش معجـــــــــزه ها می آورد!


_پروردگارم سپاس
من به تو محتاج بودم
تو به من مشــــتاق!

پ.ن. شاید سردرنیاورید چه میگویم،اما مطمئن باشید چیزِ خوبیست :)))

یک شبــ تو به خوابِ من...

میخواستم پرنـــده باشم

من اگر میدانستم دنیا

اینقدر سعی دارد معنای نامش باشد

نمی آمدم!