عکس

میگفت "عکاسی یه دروغه، و تو باید سعی کنی بهتر از همه دروغ بگی"

منظورش این بود که عکسها همه چیزو خیلی عمیق تر نشون میدن،
شادی ها رو بیش از حدشون نشون میدن یا حداقل اون عکاس سعی کرده از بهترین جای دنیا عکس بگیره
 تا بگه دنیا قشنگه
یعنی درد ها رو بیشتر از واقعیتشون نشون میدن،
شاید هم بشه گفت از عمیق ترین لحظه ی درد کشیدن عکس میگیرن تا اون دردو همیشگی کنن. گرچه بی رحمانه س!

یا منظورش این میتونست باشه که: عکسها میخوان دنیارو جور دیگه ای نشون بدن
عکسها باید بتونن دنیایی که تو میخوای رو به تصویر بکشن، نه دنیای مزخرفی که هست رو

به نظرم عکسها واقعا یه دروغ بزرگن! نه اینکه واقعیت نداشته باشن
اتفاقا عکسها حقیقی ترین لحظه ها هستن
حقیقی ترین احساسات... واقعی ترین نگاه ها توی عکسها دیده میشن.
و این خاصیتِ عکسِ.

ــــــــــــــــــــــــــــــ
من از دیدن عکس اخمهای تو لبخند میزنم و وقتی عکسِ خنده تو میبینم دلم میریزه
چون به لنز دوربین ام حسودم،
اینکه بفهمم بدونِ من هم تونستی بخندی بدجور اذیتم میکنه.

تو دروغ نگو، حتی تو عکسات

بذار عکاس هی بگه " بگو سیب"
بذار عصبانی بشه
بذار بگن ژست گرفته
بذار بگن عنقی

فقط بذار مطمئن شم بدون من نمیخندی.


_ کاش میشد سوژه ی عکاسی ات باشم.
.
.
.
لبِ تو، بی خبر از ما... کجا میخندد...؟