خدایا آنچه تو میخواهی سرچشمه ی سعادت ماست.
مرگ و مصیبت بشر،
تنهایی و ترس و تکرار آزار دهنده در هر لحظه از زندگی
با فیض خداوند و عشق به دعا کردن و میل به رستگاری
در هم آمیخته و لحظه ای از هم جدا نمیشود.
حتی برای لحظه ای!
هیچ چیز بر روی زمین نیست
که نتوان در آن نشانه ای از مصیبت و رنج آدمی و فیض خداوندی یافت.
_مونولوگ میانی فیلم"پابرهنه در بهشت"
و انسان معنای نامش است
فراموش میکند که چقدر فراموش کرده
آنچه که برایش جان میداد...
انسان فراموش میکند
حتی اگر بهایش هبوط باشد
همه چیز را از یاد برد
چون حسی تحفه و عمیق را یافت که به خیالش به همه ی انار های بهشت می ارزید.
قدم به قدم
نفس به نفس
از تو میخوانم. به تو می اندیشم
در تمام نتهای موسیقی سکوتم تو را مینوازم.
با تمام درختان از تو میگویم، با تمام سار ها، تمام کاج ها،تمام کوه ها، تمام رود ها...
من حسودم! از تو میگویم که مبادا از نامت خالی شوم.
از تو که خالی شوم دیگر "نیستی" ست که در من ریشه میکند... من "تو" ام!
من، تمام نقش و نگار های تنت، من تمام لحن و صدایت، من زیر و بم نگاهت...
آه از حسادت! منِ مغرورِ سرکش حسودم به هرکه سهم بیشتری از تو دارد. تو نمیتوانی مرا نخواهی.
من "تو"ام!
وقتی هر بیتی خواندم تو را تداعی کرد، به هرچه غیر تو کافر شدم.
همین که خواندم: "من با یقین کافر،جهان با شک مسلمان" کافر شدم.
همین که خواندم: "طاعت از دست نیاید گنهی باید کرد" کافر شدم.
بپذیرم! من که توام را بپذیر... این قربانی کفرت را بپذیر.
من با تو آغاز و پایان میشوم.
قبولم کن، مومن میشومـــــ.
