... من ...

عکس های من

قبل و بعدِ رفتنتـــــــــ

قابل تشخیص نیستـــــــ!

مــ.مشرقی

برفـــــ

از آخرین قدم زدن ما در برف

طهران دیگر برف نیامد

اما امروز...

حتما قرارست بیایی! 

خوش آمدی برف... ای شیرین ترین خاطره ی سپیدِ من!

پیام آورِ من!

چه صبرِ بی قراری برایم گذاشتی
در تمام لحظه های عمیقِ نگاهت میخواندم
چگونه دل خواهی کند
من از روی دانه دانه ی کتیبه های در دست نگرفته ی دستانت
میخواندم
چگونه بی رحمانه  رهایم خواهی کرد
درست در آنِ ایمان آوردنِ من

و آیه خواهی خواند:
 "قسم به لحظه ی دل بستن مان، میگذرد این غمناکی و تو دل خواهی کند"!
و من چه میدانستم دل کندن چیست؟

من صبورانه بی قرارم
که باز از درون غار مشرکانه ات بیرون آیی و به من خیره شوی
تا من بگویم از تمام ثانیه هایی که به آخرین آیه ات اندیشیدم و
دریغ از دل کندن!
من ناتوان از دل بریدن، و تو مصمم که:  "قسم به لحظه ی تپیدنِ دل هامان تو دل خواهی کند"
و من ناتوان از دل کندن.
من به تمام ذرات عطر تنت مومن شدم
ولی آخرین آیه برایم غریب بود
و عطر تو چه قریب...

من کافرم به دل بریدن از دستهایت
من کافرم به لحظه ای فراموش کردنت

پیام آورِ لبخندِ من!
کافرم کردی بعد از آن همه ایمان خالصانه
از پسِ آن همه اشک های قریبانه به سینه ات

شاید نمیدانی
قلبم چه خیره سرانه پر میکشد برای بوسیدن لبهایِ مومنتـــــ!

پیام آورِ من
مرا از برزخ مرداب وارِ آخرین آیه ات برَهان!
که آخرین چنگ زدنهای من است
بر ریسمانِ پیراهنت!


 

_مومنم کردی به عشقت، جا زدی، تکلیف چیست؟
بر مسلمانی که کافر میشود پیغمبــــــــــــــــــرش!

مـــــنِ این روزهـا

کجای این شب غریبم و...

هیـس!

پر از حرف

پر از بغض

پر از فکر

پر از شکایت 

مغزی که درد میکند از نگفتن

گلویی که خفه شده است از بغض

قلبی که درد میکند از شکستن

اما بدتر و مهم تر از همه

دهانی ست که مهر سکوتـــ خرده.

 زیرا میداند هرچه بگوید آب در هاون کوبیدن است.

_وقتی پر از حرفی اما ... تا میای حرف بزنی میگی "هیچی"...

تنها دلم خوشه که : و هو السّـــــــــمیعٌ عَلیـــــــــــم