سلام روزهای شلوغِ من
سلام شبهای به یاد آوردنیِ من
سلام لحظه های فراموشی
من نیستم، اون قدر که خودم رو هم از یاد بردم
من سراسر غرقِ هوا هایی شدم بس نا مطلوب
فضای نگاهم پر از یک راه سبز و سخت و شیرین و بلند است
مثل نگاهت!
روزها هوای بهشتِ رضـــا
شب ها بوی سیبــــ و خاکِ بهشتِ حـــــ سین
لایقِ بغض کردن از اسمت شدم... کافیست!
من کجا و خاک شما و دست من و ضریحت!!
اما تو برایمان بنویس
پدرانه بنویس
پای پیاده
کربلایت
دو نفره
من میمیرم برای لحظه ای که شرمنده از مهرت به خاک بیفتم.
مرا به یاد من بیاور که بمیرم از شرمندگی
خسته ام از فراموشیِ من
مرا به یاد من بیاور
.
.
.
_ و از شروع زاویه دوسال گذشت...
