سرگیجــــــــــه

من گیجم
انگار میان مرگ و زندگی پرتاپ شده ام
درست جایی که منطق و احساسش تعریف نشده است.

جایی میان سرگیجه های عنکبوتی
در آخوری آتش گرفته...

میان یک دنیا علامت سوال میچرخم
میان آدم های سرگیجه گرفته ای که
خیال میکنند در حال رقصی چنین میانه ی میدان هستند!

میان ستاره های آتش گرفته از هوسی مداوم که زودگذر نیست
و به هیچ عشق اسطوره ای منتهی نمیشود!

تصاویر گنگ و ریزی به شدت از جلوی چشمانم میگذرد.

گاهی یک "آن" تصویر دور و فراموش شده ای چنان به صورتم کوبیده میشود
سپس پرت میشوم،
 انگار دریایی قربانی اش را به ساحل هدیه میکند.
در حالی که قربانی عاشق آغوش دریا بوده...
و پس زده شده.
و هاج و واج مانده از این بی مهری!

دیگر چطور باید ابدیت بالهای سنجاقک را ایمان بیاورم؟

یادم می آید که: "زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ، پرشی به اندازه عشق"

اما برای من پرشی بود به عمق مرگ...
و من هنوز گیجم...

کـــــوچ

مرا میلی عجیب به سفر میخواند

حسی عمیق و گیرا پاهایم را به راه میکشد

و راهی بی پایان را طلب میکند.

دلم "رفتن" میخواهد

همین که "اینجـــا" نباشم

مرا بس.

میلی سرشار به سفری بلند

که هیچ رسیدنی نداشته باشد

چشمهایم را ببندم و در فضایی بی پایان، حرکتی مستمر داشته باشم.

و تنها سکوت را بشنوم.

و فقط رفتن باشد و رفتنــــــ...

آنچنان که هرچه پیش میروم هوا لطیف تر و نورانی تر شود.

و هنوز چشمهایم بسته باشد.

و هیچ صدایی مرا از از حس کردنِ لطافتِ اطرافم جدا نکند.

وقلبم برای این چند مدت، تیـــر نکشد.

نمیخواهم به قلبم و آنچه بر آن گذشت بیندیشم.

هر چه بود گذشت...

"کاش حافظه ام سفید میشد".

سفیدی بی رنگ.

مرا به سفر ببر

سفری برای نرسیدن

سفری برای رفتنـــ ...

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خدمت دوستان خوبم که دلم بهشون گرمه:

قصد من از این نوشته نه فرار از واقعیت هست و نه سفری واقعی و زمینی رو طلب میکنم.

خواستم بگم مقصود من یه سیر روحی و سفری که بدون هیچ وسیله و مقصدی باشه.

بدون رسیدن..

یه چیز شبیه مرگ.

_ شاید من خوب ننوشتم!

خیابان بسیار بلنــــــد خاکستری

تصور میکنم میان جمعیتی انبوه و سیاه هستم.
آدمهایی با پاهایی بلند...بسیار بلند! آنچنان که من تا ساق پاهایشان میرسم.
در یک تاریکی گرگ و میش خوف ناک و سردی قرار دارم،
آنچنان که از سکوتش میلی عجیب مرا به سمت خوابی عمیق میکشد،
اما از سرمایش استخوان هایم به طرز مرموزی یخ میزند، و این میل شیرین به خواب را از من میگیرد.

تصور میکنم در خیابانی بلند...بسیار بلند ایستاده ام،
تمام آن پاهای بلند طوری اطراف مرا پوشانده که من تصویری از اطرافم نمیتوانم دریافت کنم،
آنچنان که سرهای باریک و سیاهشان که مدام به اطرافشان میچرخد و فقط نگاه میکند اما نمیبیند،
 آسمان را بی رحمانه از من دریغ میکند.
میخواهم بالا بروم، حتی تا کمر هایشان بروم، شاید چیزی ببینم...نوری...
اما چیزی برای بالا بردن من وجود ندارد.
هیچ چیز مرا از هجوم سیاهی ها رها نمیکند.

تصور میکنم بدن های باریک و خاکستری شان مدام حرکت میکند و به اطراف میدود، یا میچرخد...
نمیتوانم طرز حرکت را تشخیص دهم.
سعی میکنم از میان بدنهایشان به روزنه ای برسم، نوری به اندازه کرم شب تابی ببینم.
اما فقط دو رنگ سیاه و خاکستری نصیب چشم هایم میشود.

به این میاندیشم که من در هیچ یک از لحظه های مرگ و زندگی چنین تصویری تقاضا نکرده بودم.
به این میاندیشم که به کدام میل درونم پاسخ دهم!
چشمهایم راببندم و به گرما بیندیشم و طعم شیرین میل به خوابی عمیق را بچشم
و یا از سرمای استخوان هایم فریاد بزنم و بیندیشم که چگونه گرما را بیابم
و چطور این یخ زدگی را از بین ببرم تا بتوانم برای همیشه بخوابم...

تصور میکنم در این خیابان بسیار بلند صداهای عجیب و مبهم و محو
 به طرز مداوم و بی وقفه ای به گوش من میرسد.
میان این صداهای عجیب به هیچ وجه صدایی دیگر نمیتواند تشخیص داده شود،

به این میندیشم که پس صدایی که در گلوی من گیر کرده
و هر از گاهی ضجه ی محوی از آن بلند میشود
 به گوش هایی که با این فاصله از من قرار دارد نخواهد رسید.

به کف خیابان بسیار بلند خیره میشوم،
صدای ضجه ی محوِ گیر کرده در حنجره ی من
 به گوش هایی که با این فاصله از من قرار دارد نخواهد رسید.