دست های بزرگـــــــــــ

یک شنبه 8 آذر ماه 1394

با حالی بد و پر از بغض

درحال رفتن به جایی بودم که خبری کاملا بد و سخت رو بشنوم.

که اگر میشنیدم زحمات چندساله و آبروم باهم میرفت.

به همین راحتی.

با همه ی دل آشوبی و بغض و اشک های بی اختیارم

از کسی که دستهای نیرومندش رو قطع کردن

خواستم دستمو بگیره

از کسی که وقتی مشک آب جلوی چشمهاش روی زمین ریخت و ناامید شد

خواستم ناامیدم نکنه.

شنیده بودم چقدر بزرگ و مهربونه ولی به چشم ندیده بودم.

همین که بهش گفتم و اسمشو تو دلم آوردم آشوبم کم شد...

مونده بودم بین دو حالت ترس و امید.

که شنیده بودم درستش هم همینه!

وقتی رسیدم به مقصد چیزی برای نگرانی نبود.

هیچ چیز رو از دست ندادم.

کسی که براش تاحالا لیاقت و عرضه نداشتم که کاری بکنم برام معجزه کرد.

_عهد کرده بودم همه جا بگم که چقدر مهربون و بزرگه،

که بگم برای دستاش هیچ کاری سخت نیست

هیچ کاری

قسم میخورم.

سلام بر عباس(ع) و دستهای بزرگش و قلبـــ مهربانش.